Lieve Daan
Het is december. Het magische dat deze maand ooit had is er
wel af. Het is nu voor mij vooral een maand van tanden op elkaar een
doorzetten.
Natuurlijk geniet ik intens van de gezichten van Merel, Tijs
en Sterre als Sinterklaas in het land is, de spanning, de verwachting en dan op
pakjes avond de ontlading. De cadeautjes die uitgepakt worden en de kreten vol
ongeloof. Dat blijft bijzonder lieverd maar ik mis jouw opgewonden stem … jouw
enthousiasme en je trotse hoofd.
Was ik vorig jaar nog in shock, in een soort roes, … dit
jaar merk ik hoe ontzettend ik jou mis. Hoe mijn verlangen naar jou alleen maar
groter word en hoe ik kruipend naar de hemel zou willen gaan om jou terug te
halen.
Ik ben zo ontzettend verdrietig lieve schat, ik mis jou zo.
Mijn hart doet er echt pijn van.
Kijkend naar foto’s en filmpjes van toen jij nog fysiek bij
ons was zie ik eens te meer hoe de balans in ons gezin zoek is sinds jij er
niet meer bent. Jij was, jij bent onze verbindende factor. De vredesstichter
die zorgde voor blije gezichten bij Merel, Tijs en Sterre.
Maar ook de boef die ongegeneerd iemand de schuld kon geven
van iets terwijl zo overduidelijk was dat je stond te jokken. Vooral omdat de
persoon die volgens jou heel stout was niet eens aanwezig was op dat moment 
Lieverd we denken allemaal aan je, we missen je en we willen
je terug ! Meer dan alles willen we jou gewoon terug…… 
Gewoon een hele dikke knuff omdat ik elke letter uit jouw verhaal voel en begrijp.
Lieve familie, wat een gemis. Wat een verdriet, zo onbeschrijflijk groot. En zo herkenbaar. Ik wens jullie heel veel kracht, warmte en liefde samen met alle mensen die dicht om je heen staan. Dikke kus
Daan had ook bij jullie moeten zijn… zijn eigen versie van kerstliedjes moeten maken, ondeugende oogje moeten hebben… dikke knuffel voor jullie allemaal
Snik…
Hoe intens kan verdriet zijn. Het kan gewoon niet, zonder je kind.
Blijf aan jullie denken, ook al zijn we onbekenden.
Warme groet,
L van Bracht