Geboortedag van Daan

Ballonnen met klavertjes op weg naar Daan

Lieve Daan,

13 oktober 2007 jouw geboortedag. Om 10 over half 1 ’s nachts werd je geboren. Een prachtig klein mannetje die wijs in het rond keek.

Vandaag 13 oktober 2012 vieren we jouw 5^e verjaardag… zonder jou

Mama had niet zo veel zin om op te staan vandaag, het liefst bleef ik in bed met mijn hoofd onder een kussen. Maar ja, Merel, Tijs en Sterre zijn er nog. Willen graag een broodje en wat drinken, een knuffel en een kusje en wat aandacht op de verjaardag van hun broertje die ze zo missen. Dus opstaan en proberen er een Daan waardige dag van te maken.

Corine haalde Tijs op om te gaan voetballen. Heel fijn want nu langs het voetbal veld staan, dat voelde niet goed.

Met de meisjes heb ik het huis wat opgeruimd, de was gedaan en ons gedoucht.
Daarna maakten we prachtige klavertjes, klavertjes waar we op schreven, en kleurden hoeveel we van jou houden. Hoeveel we jou missen.
Tijs kwam terug van voetbal, papa kwam thuis en haalde ballonnen op. 33 ballonnen, in alle kleuren van de regenboog.

En toen kwam er bezoek. Klinkt normaal he, bezoek, dat hoort bij een verjaardag, maar ja, bij ons is de jarige er niet.
Alle mensen die kwamen kregen een klavertje, om te versieren en om iets op te schrijven voor jou want alle mensen die kwamen denken aan jou, missen jou.

De klavertjes werden aan de ballonnen vast gemaakt. Iedereen dronk koffie of thee en at een heerlijk bumba cakeje. Die bumba cakejes zijn speciaal. Jij vindt ze heerlijk, at ze tot op het laatst met smaak op. Je genoot er van, net zoals je genoten zou hebben van de mensen die gisteren kwamen om jouw verjaardag te vieren.

Als ik mijn ogen dicht deed, zag ik je voor me. Springend en gillend van blijdschap, nog meer mensen en nog meer cadeautjes  Een verjaardag zoals een 5^e verjaardag hoort te zijn.

Toen iedereen zijn klavertje klaar had en ze allemaal aan de ballonnen hingen gingen we naar buiten om de ballonnen los te laten.
Ballonnen met klavertjes en kleine cadeautjes gingen de lucht in en alle mensen waren stil … stil omdat we ons beseften dat hoe fijn het ook was jou de ballonnen te sturen het natuurlijk niet zo hoort. Lief banaantje wat word jij gemist !

Na het oplaten van de ballonnen ging iedereen weer naar binnen, aten we de Nibb it chips die jij zo heerlijk vind. We hadden het er over, hoe jij altijd een grote zak vol nibb it chips overal mee naar toe nam. De chips waar je in het ziekenhuis zo verslaafd aan bent geraakt. Je at ze voortdurend om de vieze chemo/ metaal smaak uit je mond weg te halen. Nibb it chips en rode ranja, die had je altijd bij je.

Ons avond eten bestond uit tat, dool, en woep. Ofwel, patat, frikadel en tomatensoep.
Door de medicijnen die je kreeg wilde je voortdurend vette dingen eten. We hebben zo veel frikadellen voor je gebakken die je allemaal op at.

Ik heb nog een prachtig filmpje van je lieverd, waarop jij met veel smaak je in de tomatensoep gedoopte frikadel opeet…. Daar hebben we met zijn allen nog wel om gelachen. Ons lief banaantje die zijn dool in de woep doopt om hem vervolgens op te eten.

Lieve Daan, ik hoop dat je de liefde hebt gevoeld van iedereen die hier voor je was. Dat je hebt gezien dat we ons best doen, maar dat we jou ontzettend missen. Dat je weet hoe trots we op jou zijn, hoe dankbaar we zijn dat jij onze zoon, ons broertje bent en dat je ziet hoe jouw plaats altijd vrij blijft. Jouw plaats is van jou, jij hoort altijd bij ons en wij bij jou.

Lieve lieve Daan, klein banaantje wat hou ik veel van jou. Voor altijd in mijn hart.