Eerst even over Daan. Daan eet wat meer. En dat is fijn. Verder is Daan moe, en wil hij niet zo veel. Daan is het vechten beu. Hij wil niet meer. Het enige dat Daan wil is naar huis. En dat zegt hij dan ook. Meerdere keren per dag. Met tranen in zijn ogen. En dat is moeilijk kan ik jullie vertellen. Daan wil naar Tijs, want Tijs is zijn held. Daan wil naar Emma (=Merel) want Merel is zijn dappere grote zus, en Daan wil naar Tejje (=Sterre) want hij is haar grote broer en moet haar beschermen als ze enge dingen doet. Daan en ik hebben geregeld strijd gehad samen de afgelopen dagen. Daan wil niet meer, Daan is op. En mama vecht door. Mama kan en wil niet geloven dat dit de eindstreep is voor Daan. En dus tilt ze Daan op en houd ze hem bij zich, dicht tegen haar aan, want Daan MOET mee naar huis. Langzaam, tergend langzaam klimt Daan uit zijn dal. Het is ook niet te doen voor een kind van 2, niet te begrijpen, niet uit te leggen. Maar Daan hoort bij ons en dus vechten wij met zijn allen om Daan daar te krijgen waar hij hoort: THUIS.
Verder hebben we bericht gehad uit Zwitserland. Ze vinden de MRI goed genoeg en dus gaan we toch bestralen ! Je zou bijna vergeten blij te worden van dit nieuws. 20 april gaan de bestralingen beginnen en 7 april moet Daan weer naar Zwitserland om te kijken of het masker dat eerder gemaakt is nog voldoet. Anders wordt en dan meteen een nieuw masker gemaakt.
En tijdens dit alles mis ik mijn lief. IK MIS MIJN LIEF !
Mijn lief en ik zijn de afgelopen 8 maanden nauwelijks samen geweest. De keren zijn op 1 hand te tellen. We spreken elkaar vluchtig als we elkaar aflossen, en zijn we thuis dan staan er zoveel afspraken met artsen, instanties etc dat we nog niet aan elkaar toe komen. Ik hou van mijn lief en we redden het samen wel, maar het is moeilijk. Voordeel van elkaar niet zien is dat je geen ruzie kunt maken. Dat doen we dan wel als we elkaar wel zien. Haha… ja je reageert je frustraties en woede toch voornamelijk op elkaar af. Hij op mij, en ik op hem. Gelukkig maken we het nog altijd goed….
Dus lief, als je dit leest: ik mis je. Ben stapel gek op je en kan je niet missen. Jij bent mijn rots in de branding, mijn schouder waar ik op uithuil en mijn boksbal als de kopjes op zijn. Ik heb je lief, lief.
Archieven
- mei 2013 (1)
- februari 2013 (1)
- januari 2013 (1)
- december 2012 (1)
- november 2012 (1)
- oktober 2012 (2)
- augustus 2012 (2)
- juni 2012 (1)
- april 2012 (2)
- maart 2012 (2)
- februari 2012 (1)
- januari 2012 (2)
- december 2011 (2)
- november 2011 (3)
- oktober 2011 (3)
- september 2011 (1)
- augustus 2011 (1)
- juli 2011 (2)
- juni 2011 (2)
- mei 2011 (1)
- maart 2011 (2)
- februari 2011 (6)
- januari 2011 (16)
- december 2010 (15)
- november 2010 (5)
- oktober 2010 (7)
- september 2010 (5)
- augustus 2010 (9)
- juli 2010 (7)
- juni 2010 (5)
- mei 2010 (18)
- april 2010 (19)
- maart 2010 (18)
- februari 2010 (16)
- januari 2010 (14)
- december 2009 (11)
- november 2009 (6)
- oktober 2009 (8)
- september 2009 (9)
- augustus 2009 (2)
- juli 2009 (1)
Wekelijks lees ik jouw aangrijpende berichtjes over Daan en de rest van jullie gezinnetje met tranen in mijn ogen. Ik voel met jullie mee…
Lief ik hou ook ontzettend veel van jou. We gaan gauw weer samen eten. Wij twee als Pim en Paula. Dikke kus
Lieve Paula, Ben ontroerd door jou schrijven, wat kun je dat toch ontzettend goed!! Hoop zo dat er heel gauw een einde komt aan alle ellende en dat jullie heerlijk met zn zessen kunnen gaan genieten van alle mooie dingen, want jullie verdienen dat echt!!!