Chemokuur 2

We zijn er weer. Terug van chemokuur nummer 2. Volgens onze oncoloog kreeg Daan deze keer medicijnen die nog venijniger zijn als de medicijnen die hij de vorige keer al kreeg. Venijniger qua bijwerkingen want gif is het natuurlijk allemaal. Die bijwerkingen bleken al snel. Daan heeft last van z’n mond, z’n slijmvliezen zijn erg geirriteerd en eten en drinken doet auw. Verder is het lastig poepen momenteel. Gelukkig lukt het nog wel maar het zijn zware bevallingen zeg maar. En last but not least kreeg hij medicijnen waar hij erg misselijk van werd. Maar goed, we zijn weer thuis en onze ontzettend stoere vent heeft zich weer dapper door de kuur heen geslagen. Ik kan jullie niet vertellen hoe trots ik ben dat ik zijn mama mag zijn. Zo stoer, zo dapper, zo lief. Zo oneerlijk dat hij deze strijd moet voeren. Uiteraard ging er gedurende de opname weer het één en ander mis. Zo waren er verkeerde medicijnen besteld, was de dokter druk dus moesten we maar even wachten voordat we ons dagelijks shotje chemo in de omaya kregen en ga zo maar door. Zonder jullie te willen vermoeien met de details snappen jullie ook wel dat ik weer ernstig uit mijn slof geschoten ben en dat ik wederom een gesprek met onze oncoloog heb gehad. Het is een never ending story lijkt het wel.

Mooie dingen zijn er ook nog gebeurd hoor. Daan zag zijn roommate van de vorige keer weer ! Hij herkende hem meteen en “Jojo”(Jonah) werd dan ook regelmatig geroepen door ons menneke. Verder lag er nog een heel lief meiske op de kamer. Wat een ontzettende pech had dat meisje. Ze had zo veel pijn en deed zo haar best om naar huis te mogen. Het deed mij zeer om te zien dat al haar pogingen om goed te doen niet werden beloond. Met haar ouders en met de papa van “Jojo” klikte het. Wat heerlijk is het om je verhaal te doen om ervaringen uit te wisselen met mensen die hetzelfde doormaken. Die tegen dezelfde problemen aanlopen als wij, want echt we zijn niet de enigen waarbij er zo veel mis gaat ! Het was bijzonder, allemaal vechten we als leeuwen voor onze kinderen. Zo veel liefde, wanhoop, strijd en we wensen elkaar en elkaars kinderen allemaal het beste want we weten hoe het voelt. Ik vond het bijzonder om dat te mogen ervaren.

En nu zijn we thuis. Dat blijft heerlijk. Sterre weer te zien, met haar prachtige glimlach. Merel en Tijs die ons op kwamen halen in het ziekenhuis. Hun enthousiaste verhalen. Ik hou van ze. En Pim, Pim die thuis alles zo goed draaiende heeft weten te houden. Pim, mijn liefde. Donderdag moeten we weer voor dagopname naar het AMC, krijgen “we” weer een shotje chemo. Datzelfde gebeurt de week daarop, ook weer op donderdag. De woensdagen ervoor moeten we bloedprikken. En de dag na het 2e shotje chemo is Tijs jarig. Spannend natuurlijk want je wordt maar 1x vier jaar !

Op 6 oktober volgt vervolgens een MRI. En dan is het nagelbijten tot de 8e want dan krijgen we eind van de middag de uitslag. Duim, bid en denk dan aan/ voor ons. De uitslag van de MRI bepaald namelijk of we door kunnen met de behandeling en of Daan dus nog steeds kans heeft of dat Daan z’n kans definitief tot het verleden behoort…… Daar willen we niet aan denken dus we gaan uit van het positieve he. Als de uitslag positief is dan moeten we ons de 9e melden voor de derde kuur. Daan komt dan op zijn verjaardag weer thuis (als alles goed gaat). Tot zover dit nieuwsbericht, u leest ons weer bij onze volgende frustratie of als we iets heel leuks te melden hebben !