Het is vandaag precies een jaar geleden dat de oncoloog belde.
“ik heb slecht nieuws, ik heb heel slecht nieuws” dat is wat ze zei.
En ik wist het, jij wordt niet meer beter.
Het beest in jouw prachtige lijf gaat winnen.
Vandaag precies een jaar geleden en ik word nog steeds misselijk als ik er aan terug denk.
Echt misselijk, niet zo maar een uitdrukking. Nee echt lichamelijk, onpasselijk van dat bericht.
Ik zou willen gillen en schreeuwen om zoveel onrecht.
Vandaag herhaalt de film van vorig jaar zich in mijn gedachten. Jij blij spelend met je zussen en je broer… en dan dat bericht.
Het is vandaag precies een jaar geleden dat de oncoloog belde…….
Ik lees, mijn maag draait om en krijg er rillingen van.
1 jaar na het vreselijke telefoontje…
Wat word Daan gemist!
Gil en schreeuw maar want het is zo oneerlijk!
Ik denk aan jullie
Kus
Ik zit hier naast Guusje. Onze laatste nacht samen. De muziek op voor de crematieplechtigheid morgen. Lees ik jouw blog. Het raakt me ineens. Yvonne en ik hebben geen idee wat ons te wachten staat. Eerst was er angst voor de dood, maar ook hoop. Nu is er de dood en dus geen hoop meer. Alleen tranen.
Wat is nu een jaar???
Voor een moeder zonder kind heeeel lang…elke dag zonder duurt al een jaar…
Leef en voel met je mee…zelf een maand geleden mijn zoon van net geen 11 begraven…zo onwerkelijk en zo een gemis..de dagen duren en duren maar…
Die mokerslag van het nieuws dat je kind niet meer beter wordt, vergeet je nooit meer..
Wens je heel veel kracht voor weer een jaar….
Woorden schieten te kort. Ik kan me er een voorstelling bij maken maar de werkelijkheid zal toch anders zijn.
Ik wens je veel sterkte en liefde voor je gezin.