Mag ik even ? Morgen ga ik weer naar Amsterdam. Naar Daantje. Hoe heerlijk het ook is dat ik hem weer ga zien, ik heb zo’n verdriet dat ik dan Merel, Tijs en Sterre weer moet missen. Tijs die vanavond zo wat in me kroop en tegen me zei “ik wil bij je blijven mama” … Merel die zegt “als Daantje weer beter is, dan blijven we altijd bij elkaar he mam” en Sterrie, lieve kleine Sterre die zo heerlijk met me kan lachen, die probeert te staan en die geniet als ik op haar manier met haar praat. Ik word verscheurd van binnen. Natuurlijk wil ik ook bij hen zijn. Maar Daan heeft mij ook nodig. Pim kan niet nog langer in het AMC zitten en Pim heeft Merel, Tijs en Sterre ook gemist. En zo modderen we voort want het einde is nog niet in zicht. Al mijn lijfjes zijn me zo lief. Allemaal op hun eigen mooie intense manier zijn ze bijzonder. Even belangrijk ook want al is Daan nu ziek, dat wil niet zeggen dat de rest minder belangrijk is. En dat vertel ik ze ook. Dat ze belangrijk zijn, dat ik ze lief heb en dat ik ze zo ontzettend mis als ik niet bij ze ben………
Archieven
- mei 2013 (1)
- februari 2013 (1)
- januari 2013 (1)
- december 2012 (1)
- november 2012 (1)
- oktober 2012 (2)
- augustus 2012 (2)
- juni 2012 (1)
- april 2012 (2)
- maart 2012 (2)
- februari 2012 (1)
- januari 2012 (2)
- december 2011 (2)
- november 2011 (3)
- oktober 2011 (3)
- september 2011 (1)
- augustus 2011 (1)
- juli 2011 (2)
- juni 2011 (2)
- mei 2011 (1)
- maart 2011 (2)
- februari 2011 (6)
- januari 2011 (16)
- december 2010 (15)
- november 2010 (5)
- oktober 2010 (7)
- september 2010 (5)
- augustus 2010 (9)
- juli 2010 (7)
- juni 2010 (5)
- mei 2010 (18)
- april 2010 (19)
- maart 2010 (18)
- februari 2010 (16)
- januari 2010 (14)
- december 2009 (11)
- november 2009 (6)
- oktober 2009 (8)
- september 2009 (9)
- augustus 2009 (2)
- juli 2009 (1)
Wat moeilijk toch voor jullie allemaal. En wat ben je toch een supermoeder Paula! Ik denk aan jullie. Lfs, Sjook
zo herkenbaar, hadden we maar een toverstokje!
Ik lees, en probeer me in te leven. Totaal onmogelijk voor iemand die zoiets niet mee heeft gemaakt. Toch kan ik me heel goed voorstellen dat jullie je totaal verscheurd voelen. Niet alleen om wat er met Daan gebeurt maar ook om Merel, Tijs en Sterre steeds weer achter te moeten laten. Ik heb een overtuiging. De overtuiging dat je kinderen toch wel weten dat je er alles aan doet om bij ze te zijn om van ze te houden ook in tijden dat je zelf denkt er niet voldoende aan te doen. Steeds weer lees ik hier jullie strijd. Ik heb ongelooflijk veel respect voor alles wat jullie doen en zoals jullie met alles omgaan. Heel veel sterkte maar ook toch ook heel veel mooie momenten met elkaar. Voor wat het waard is: ik denk veel aan jullie! Lieve groeten Ingrid.