Gistermiddag: Merel en Tijs maken samen met mama muizentrappetjes om het hek voor het huis mee te versieren. Volgens Merel wordt het dan extra mooi en volgens Tijs is het dan vrolijk kerstfeest voor de hele wereld ! Als de trappetjes klaar zijn snel de laarzen en de jassen aan. Samen met papa en Daan worden de versieringen op de door Merel en Tijs aangewezen plekken opgehangen. Ik moet zeggen, het is prachtig ! Daarna snel het hok van Miepie verschonen. Merel en Tijs helpen dapper mee. Daan krijgt het koud en komt naar binnen. Halverwege het verschonen geeft ook Tijs er de brui aan. Maar … o jee, bij het naar binnen gaan komt zijn hand tussen de deur … dikke tranen. Gelukkig heeft Tijs een gekke mama die zijn shawl als een verband om zijn hand wikkelt en al snel verschijnt er een grote glimlach op het gezicht van ons grootste jongetje
Merel helpt papa buiten nog even met het vegen van de stoep en dan komen ook zij binnen. Sterre is wakker en kletst en speelt lekker op de grond. Mama maakt het avond eten. Lekker spaghetti en we smullen er van. Dan, om 19.00 uur komt de mevrouw van de thuiszorg, Daan moet een prik in zijn been. Het zijn venijnige prikken die onze vent iedere keer een mega blauwe plek opleveren en ze doen hem flink pijn. Hij schreeuwt, en vecht en dan is het klaar. Snel naar mama om getroost te worden. Daan wil op de bank liggen, lekker bij mama. Merel en Tijs die in tussen ook de pyjama's aan hebben en hun tanden hebben gepoetst kruipen tegen papa aan. Al snel worden Tijs z'n ogen zwaar en hij valt in slaap, tegen papa aan. Merel houd het langer vol, maar zij is ook al 5 he. En als we dan zo heerlijk samen liggen, zitten en hangen voel ik me rijk.
ZO MOET HET ZIJN. Niet meer en niet minder. Sterre ligt veilig in haar bed. Daan voelt zich veilig bij mama, Tijs is veilig tegen papa aan in slaap gevallen en Merel hangt veilig en warm in papa's armen. Ze voelen zich veilig, vertrouwd en geliefd. En dat zijn ze ook. Hoe diep mijn dip van die dag ook was, hij is over. Weg. Want dit is waar het om draait, dit is hoe het moet zijn. We vechten verder… dit grote geluk mag niet kapot. Dit mag niemand ons afnemen, wij houden van elkaar. ZO MOET HET ZIJN.
Wat heb je dit weer bijzonder mooi geschreven zeg, zo moet het ook zijn. Heb enorm veel respect voor jullie. Liefss
Tranen….Paula wat schrijf je toch mooi. En, inderdaad: Zo moet het zijn!