Niet alleen stond de wereld op dinsdag stil. De wereld vrat ons op en spuugde ons uit. Wat we te horen kregen was te vreselijk. Geen enkele ouder wil dat ooit horen. Onze Daan heeft een vorm van kanker die niet te genezen is werd ons verteld. Wat er dan met je gebeurd ?
Tsja, ongeloof, woede, verdriet, pijn.
Het leek alsof ik van een afstandje stond toe te kijken. Ik heb Pim getroost, ik zag hem uit mijn ooghoek ineen storten. Ik heb hem getroost, bleef maar vragen of Daan echt geen kans had waarop ik steeds een bevestigend antwoord kreeg. En ik voelde me leeg. Niet aanwezig. Daarna kwam het verdriet. We moesten het aan onze ouders, de opa’s en oma’s van Daan vertellen. En toen onze broers en zus bellen. Vreselijk. Sanne die helemaal allen thuis zat en dit verdriet moest verwerken. Mijn broers en lieve schoonzussen, wat hou ik veel van ze, die naar het ziekenhuis kwamen en ook stuk zaten. En ondertussen bleef ik afwezig. Ik was er wel maar ook weer niet. Huilen bij Daan, dat wil ik niet. Ik kan en mag hem niet overstuur maken van mezelf. En Merel, Tijs en Sterre hebben ook niets aan een mama die constant aan het huilen is. Ik wil hen niet belasten met mijn verdriet.
De vrijdag er op mocht Daan naar huis. Heerlijk, even weer een “normaal” gezin zijn. In Amsterdam (AMC) waar we nu onder behandeling zijn gaf men Daan toch nog een kans. Een kleine kans, een hele kleine kans, maar toch een kans. Wat dubbel, wat verwarrend. Eerst zegt men je afscheid te nemen van je kind, om vervolgens te zeggen dat er toch een hele kleine kans op genezing is.
Na veel wikken en wegen hebben we besloten Daan toch te laten behandelen. Wat inhoud dat we woensdag naar het AMC gaan om vervolgens een half jaar onder de pannen te zijn. Chemo, bestralen, nog een operatie, het houd niet op. Maar er is een kans. En die kans, die MOET voor onze Daan zijn.
Ondertussen draait de wereld door. We hebben Merel’s 5e verjaardag gevierd, Tijs is voor het eerst naar school geweest gisteren. Mijlpalen waarvan ik intens hoop dat Daan die ook mag beleven.
Mooie momenten zijn er ook nog, gek genoeg. Het samen zijn met onze familie. De liefde die we mogen ontvangen van onze ouders, onze broers met hun vriendinnen, pim’s zus met vriend, dat is heerlijk. Een warm bad, het geeft je het gevoel dat wat er ook gebeurd, je niet alleen bent.
Verbazing ook, over het feit dat sommige mensen zo weinig inlevingsvermogen hebben. Verwachten dat je al je ellende met ze deelt terwijl je ze normaal nooit spreekt. Domme opmerkingen die je te verwerken krijgt. Je wordt er hard van.
Met heel mijn hart en ziel houd ik van Daan (en mijn andere 3 boeven). Een leven zonder hem kan en wil ik me niet voorstellen. En dus gaan we woensdag naar Amsterdam, doktoren watch out, Daan en mama komen er aan AND WE ARE GONNA KICK SOME ASS ! ! ! !
