3e kuur

We zijn weer terug. De 3e kuur zit erop.

Ging alles deze keer goed. Ik zou haast zeggen “natuurlijk niet” .. we moesten wederom keer op keer wachten op de chemo prikken in Daan z’n omaya. 2 uur werd kwart voor 3, de keer daarop werd 2 uur half 5 …. en maar wachten. Iedereen vind het heel normaal maar ik niet. En dus blijf ik er iets van zeggen. Tenslotte krijgen wij, als wij een kwartier te laat op een afspraak verschijnen ook de wind van voren. Ik vind dat ik het recht heb om te laten weten dat afspraken nagekomen dienen te worden, of je nou arts, verpleegkundige of secretaresse bent. Verder lag er tegenover onze Daan op zaal nog een Daan. Zelfde bouwjaar. Dat heeft al eens voor verwarring gezorgd. Zo werd er van onze Daan bijna een buik mri scan gemaakt omdat ze de Daantjes verwisseld hadden. De andere Daan heeft namelijk een tumor in zijn buik en die moest ook voor een scan. Het is dat wij zeiden dat onze Daan toch echt voor een MRI van zijn hoofd kwam … anders hadden we wel een hele rare uitslag gekregen denk ik. Checken dus, iedere chemozak die werd aangehangen. Overbezorgd ? misschien, maar we hebben al het één en ander meegemaakt en je moet er toch niet aan denken dat het mis gaat…….

Verder was Daan erg misselijk deze kuur. Flink gespuugd dat is naar. Het spugen weerhield hem er overigens niet van om zakken chips, totos (tosti’s) en rookworst naar binnen te werken. Het eten van het warme eten in het ziekenhuis heeft Daan echt opgegeven. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, het is ook niet te doen. En dus eet Daan het eten dat Pim en ik voor onszelf meenemen op, en tussendoor eet hij rookworst en chips. Zo lang hij maar wat binnen krijgt vinden wij het best. Thuis eet hij namelijk wel normaal aardappels, groente en vlees.

Vanaf morgen krijgt onze man dagelijks een venijnige spuit in zijn been om zijn witte bloedlichaampjes sneller te laten vermenigvuldigen. De oncoloog hoopt dat Daan op deze manier een dag of 4 eerder uit aplasie is en dus sneller minder vatbaar voor infecties en virussen. We proberen het, als het Daan niet voldoende oplevert dan stoppen we er weer mee. De prikken zijn echt venijnig/ pijnlijk en het moet wel te doen blijven. Ondertussen ook nog 2x per week bloed prikken in het ziekenhuis en dan mogen we ons 4 november weer melden in het AMC voor kuur nummer 4.

Wel weer lieve mensen ontmoet in het ziekenhuis. Naast Daan lag een lief meisje, Wiam. Net zo veel kans op overleving als ons Daantje. Haar moeder had haar handen vol aan deze dame met pit. Wiam’s vader kwam iedere avond, erg aardige man en Daan vond de papa van Wiam ook oké. Dat wil wat zeggen want Daan is momenteel erg kieskeurig. Vind niet meer vanzelfsprekend iedereen aardig.

Tot zo ver deze update. Ik ga mezelf weer eens voorstellen aan mijn man. We zien elkaar zo weinig dat het best werken is om elkaar niet kwijt te raken tijdens deze reis.