Vandaag begint Daan aan zijn laatste rondje chemo. De laatste 10 dagen rommel in zijn lijf. De laatste 10 dagen dat we iets doen tegen de verschrikking in zijn lijf. En dan ….. afwachten.
Heeft alles dat Daan doorstaan heeft het gewenste resultaat?
2 november is DE scan. En op 4 november krijgen we daarvan de uitslag. Mijn maag draait zich nu al om bij dat idee.
Mijn lieve dappere Daan. Stoere strijder, sterke beer, goddank voor dat. Goddank voor het feit dat mijn Daan zo sterk is dat hij dit allemaal heeft kunnen doorstaan. Want het is niet niks. 3 hersenoperaties, 6 zware chemokuren in het ziekenhuis met na 5 kuren een spoedopname waarbij er 3x werd gezegd dat men het niet meer wist….. dat een simpele infectie/ ontsteking hem fataal kon worden. Maar hij kwam er door, stoere dappere Daan. En dan nog 30 bestralingen. Zeker geen sinecure maar weer verbaasde de veerkracht van Daan ons. Wat zijn we trots op hem. OP de strijd die hij levert en hoe hij zich er doorheen slaat.
En nu dus de laatste ronde. En dan heeft zijn lijfje rust. Is het “beest” hopelijk verslagen en mag Daan lang en gelukkig verder leven.
De laatste 10 dagen…….
Gedurende deze 10 dagen viert Daan zijn 3e verjaardag ! ! !
Weer een mijlpaal die we mogen beleven. Wat een wonder want eerlijk gezegd hadden we hier vorig jaar niet over durven dromen.
13 oktober is het zo ver. De dag die Daan uit koos om geboren te worden. De dag dat wij hem voor het eerst mochten bekijken, bewonderen. Net als Merel keek hij wijs de wereld in. Ik voel nog dat natte glibberige lijfje op mijn lijf. Alsof het zo moest zijn heeft André filmopnames gemaakt toen hij kort na de geboorte van Daan zijn nieuwe neefje kwam bewonderen. Dierbare beelden zijn het, met een ienieminie Daantje banaantje.
Lief klein groot stoer dapper mooi Daantje banaantje, de laatste ronde chemo, en daarna het begin van een nieuw leven !
Geniet morgen met volle teugen. Het is jullie gegund!
Hallo, Zo nu en dan lees ik jullie blog. En ik ben steeds sprakkeloos. Wat een vechtlust hebben jullie en in het bijzonder Daan die zich zo dapper overal doorheen vecht. Echt dapper. Ik wens jullie dan ook heel veel sucses met deze laatste spaanede tijd. En ik hoop en duim voor jullie dat de scan goed is. En dat jullie inderdaad aan een nieuw leven mogen beginnen. Jullie worden weer opnieuw geboren en een nieuw gezin. Lieve groetjes. Petra
Wat is jullie Daan inderdaad een kleine maar o zo stoere vent. Iedere keer als ik de blogs lees heb ik een brok in de keel…. dat zo een klein kereltje al zoveel heeft doorstaan….En jullie wat een krachtig en super liefdevol gezin… Geniet met volle teugen van Daan zijn 3de verjaardag. Hij is de enige echte superman…..
Lieve Paula en Pim, woensdag worden onze beide mannen een jaar ouder. De ene 7 en de andere 3. En wat staan ze allebei volop in het leven met de rugzak die ze moeten dragen. Wij als ouders zijn natuurlijk medeverantwoordelijk voor de mensjes die ze zijn en die ze gaan worden. Maar wat zijn ze mooi! Ik hoop echt dat Daan's nieuwe leven begint na 4 november. Want op dat goede nieuws heeft iedereen gewacht en vooral gehoopt. We tellen de spannende dagen af. En eerst op naar het grote feest!!!! liefs Esmeralda
We wensen het Daan maar ook jullie zo ontzettend toe. We wensen dat de laatste kuur ook echt zijn laatste kuur zal zijn en dat hij kan gaan beginnen aan de rest van zijn leven, genieten en gewoon groot worden net als jullie andere kids. Hij is echt sterk en gaat ervoor en hij verdient het, na zoveel te hebben moeten ondergaan en moeten meemaken. Wij gaan met elkaar heel erg duimen, hopen en bidden dat de MRI in november jullie het verlossende bericht zal brengen. De kaarsjes gaan aan en we leven met jullie mee. Heel veel liefs, een dikke hug en eerst maar even genieten van meneertje zijn 3e verjaardag. Jack, Nicole, Jordy, Luca, Meggy*
Beste Paula, Ik lees zo nu en dan jullie blog, als moeder, maar ook als professional; ik werk in een (academisch) kinderziekenhuis als gespecialiseerd verpleegkundige. Ook op mijn werkplek word ik geconfronteerd met patiëntjes met kanker en hun ouders. Het contact met deze patiëntjes en hun ouders is kortdurend, maar de verhalen en de "voorgeschiedenis" is groots en vaak, ook voor mij als professiopnal niet te bevatten; angst, wanhoop, verdriet maar ook hoop, kracht, berusting, vechtlust…en dan die enorme weerbaarheid van de patiëntjes zelf; ieder patiëntje, ieder kind wat vecht, ondergaat op zijn/haar eigen manier. Blogs, zoals deze, daar wil ik van leren, als professional. Als moeder van 2 kinderen word ik soms overweldigd door jullie verhaal en gevoelens/emoties. Ik wil jullie heel, heel veel sterkte toewensen, zo ook naar DE scan en DE uitslag toe! Keep the faith! Met vriendelijke groet, Diana