Afgelopen dinsdag was het zo ver. De eerste scan sinds de laatste operatie en de bestralingen.
Ik ben zenuwachtig. Heel erg zenuwachtig. De scan moet goed zijn. Donderdagmiddag krijgen we de uitslag. Mijn hart klopt nu al in mijn keel als ik er aan denk. Ik kan eigenlijk aan niets anders meer denken. Hoe positief ik ook probeer te blijven en hoezeer ik ook denk dat het wel goed zit, in mijn hoofd hoor ik de oncoloog al zeggen “het is geen goed nieuws dat ik heb”.
Ik zie Daan lekker buiten spelen. Zwemmen in het badje, schieten met zijn waterpistool, “fietsen” op zijn loopfiets en ik hou zo veel van hem. Van hem, van Merel, Tijs en Sterre. Van mijn klavertje 4 waarvan ik zo intens hoop dat het een klavertje 4 mag blijven.
Ik weet dat ik dit waarschijnlijk al vaker heb opgeschreven, en het is niet mijn bedoeling in herhaling te vallen maar ….. mijn hoofd en mijn hart zitten hier zo vol mee. Ik wil niet de hele dag bezig zijn met die dreigende wolk die boven ons hangt maar het vliegt me steeds vaker naar de keel. Dat ik geen lucht lijk te krijgen dat ik bijna stik in mijn emoties, in mijn verdriet, in mijn pijn. Ik ben moe van het constante scherp blijven, regelen, opletten. Ik ben moe van de normale dingen. Van dingen die “moeten” omdat dat nu éénmaal bij het normale leven hoort. Wat nou normaal leven ? Ons leven is helemaal niet normaal. Het is niet normaal dat een meisje van 5 weet dat haar broertje naar het ziekenhuis moet als zijn temperatuur oploopt tot 38.5
Het is niet normaal dat een kind van 4 vraagt of de overleden oma van ons lieve neefje soms ook slechte cellen had. En of Daan nu dan ook dood gaat.
Het is niet normaal dat een kind van 2 een hersentumor heeft, een tijdbom in zijn hoofd die ieder moment kan afgaan. Daar is niets normaals aan en hoe hard we ook ons best doen om “normaal” te zijn, te doen, gevonden te worden, HET IS NIET NORMAAL. Laat het ook nooit normaal worden !
Ik vind het moeilijk om mijn gevoel te uiten, ben bang dat als ik éénmaal begin ik niet meer kan stoppen. Het is moeilijk voor mensen om hier mee om te gaan. Wie weet wat ik voel ? Wie heeft het meegemaakt ? Wie kent de angst, de verlammende angst dat je je kind kwijt raakt en dat er niets meer is dat je er aan kunt doen ?
Ik ga ongelovelijk hard voor jullie en Daantje duimen dat er vandaag goed bericht mag komen. Hoop het zo!!!!
Spanning,angst je wilt het weten maar je bent zo bang.En vandaag het kinkt zo stom misschien voor jullie is onze dag,we zijn 33jaar bij elkaar en als we vanavond gaan eten wil ik op jullie toasten ,op een goed bericht,echt ik hoop het zo. We zien elkaar niet maar mar denken veel aan jullie.Wij kunnen ons inleven wat er door jullie heengaat,bij jullie is elke snaar in jullie lichaam gespannen door angst om je kind.Heel veel sterkte van ons.
Hoi Paula, Ik hoor je, ik begrijp je zo goed. We zullen vandaag vaak aan jullie denken. De weg naar het ziekenhuis zal lang duren en ook de gangen die je loopt lijken eindeloos lang tot je bij de oncoloog bent. Wij hopen zo dat zij voor jullie ook in ieder gaval voor nu een goede uitslag heeft. Want zo leven we nu, van scan of voor jullie MRI, tot de volgende. En dan hopen en bidden dat het elke keer goed nieuws zal zijn. Maar onbezorgd zal het nooit meer worden. En dat maakt het leven en alles wat je doet zo ontzettend zwaar. Het geeft niets dat je het al verteld hebt, voor ons zal het wel deze herhaling blijven van emoties. Tot onze jongens heel groot en oud zijn, want ik moet van mijzelf blijven denken dat ze dat gaan worden! Anders heeft het leven alle glans nu al verloren. Heel veel sterkte en wij wachten met spanning op bericht van jullie.
lieve familie, He does hear you ! HE DOES !!!! al lijkt het soms dat je zo Godverlaten voelt…Hij is daar bij jullie en bij Daan. en hoe moeilijk en spannend het gaat worden morgen…Hij zal met jullie meegaan als je daar met lood in je schoenen de uitslag gaat horen. lieve mensen, bij jullie is het al morgen en vandaag ga je de allermoeilijkste weg die je als ouders kunt gaan. God duimt met jullie mee. heel veel liefs van allemaal.