De terugreis en wat daaraan vooraf ging ..

Het is dinsdag avond 1 juni, Daan wordt wakker van Sterre. Hij komt niet zo makkelijk meer in slaap en geeft aan dat hij overal pijn heeft. Na een half uurtje op de bank toch maar weer naar bed en meneertje valt in slaap. Een uur later, Daantje moet spugen en heeft koorts. Eerst 38.4, ’s nachts oplopend tot 38.9.

Daan slaapt na het spugen wel redelijk rustig, heeft af en toe dorst en drinkt dan wat. Woensdagochtend, vroeg op want de laatste bestraling staat op het program. We maken ons wat zorgen om de temperatuur van Daan en hopen dat deze de bestraling niet in de weg staat. Voor de zekerheid tempen we hem zelf nog even, 37.6, ruim binnen de marge dus.

Op het PSI aangekomen geven we eerlijkheidshalve aan dat Daan de nacht er voor koorts gehad heeft. We willen niet dat er iets misgaat tijdens de narcose en vinden het dus verstandig alles open te vertellen. Volgens de anesthesist is er niets aan de hand en Daan wordt onder narcose gebracht. Zij tempen hem en zijn temp is dan 38.3, nog steeds officieel geen koorts. We laten Daan achter en gaan een kopje koffie drinken en een broodje eten. Wachten tot Daan klaar is en verwachten dan als Daan op de uitslaapkamer ligt de arts te spreken voor een afsluitend gesprek. Opeens komt Ruth, onze contactpersoon ons halen en vertelt dat de dokter nu al tijd heeft. Prima, hoe eerder hoe beter want wij willen weg. Zo gauw we bij de dokter plaats nemen begint ze met haar aanval. Gezicht op standje onweer en ze vraagt waarom we Daan niet naar het ziekenhuis in Zurich hebben gebracht de nacht er voor, hij had tenslotte koorts en dan moet hij naar het ziekenhuis, dat was zo ons zo vertelde ze ook duidelijk kenbaar gemaakt. Pim en ik kijken elkaar geschrokken aan, weten beiden van niets en vinden de situatie ook niet zo nijpend. De arts vervolgt haar tirade en vertelt ons dat wij niet goed voor Daan zorgen, dat wij onverantwoord bezig zijn en dat Daan een ontsteking aan zijn portacath (kastje onder de huid bij zijn borst) heeft en dat wij voorlopig Zwitserland niet uit zijn. We moeten eerst naar Zurich voor bloed onderzoek en andere onderzoeken, anders zo word ons duidelijk gemaakt raakt Daan onderweg in een shock en zal hij op de snelweg in de auto sterven. Ik ben boos, wat een onzin, natuurlijk zorgen wij wel goed voor Daan, en waar zijn deze onderzoeken voor nodig, Daan eet, drinkt, speelt, maakt grapjes, zo ziek is hij niet. Maar toch moeten we naar Zurich. Vervolgens komt ook de dienstdoende anesthesist ons nog vertellen hoe levensbedreigend de situatie van Daan is, dat er al verschillende kinderen zijn overleden aan deze aandoening en dat onze andere kinderen NIET belangrijk zijn, alleen Daan telt. Nou ja, hoe durft ze ! Al onze kinderen zijn belangrijk, en ja Daan is ziek en hij heeft (of hopelijk had) een tumor in zijn hoofd maar dat wil niet zeggen dat hij dan ook maar meteen belangrijker is. Merel, Tijs, Daan en Sterre zijn alle 4 even gewenst, even welkom, even geliefd, bemint en belangrijk !

We vertrekken naar Zurich, dat mag namelijk best met eigen auto ook al kan Daan volgens de arts ieder moment in shock raken, en leveren daar aangekomen het afgenomen bloed in. De dienstdoende kinderarts onderzoekt Daan en vraagt ons waarom we in Zurich zijn. Ik vertel haar het hele verhaal en ze schrikt er van. Lichamelijk onderzoek wijst namelijk niets uit, en later vertellen ook Daan’s bloedwaardes ons dat Daan in orde is en waarschijnlijk alleen een virusje heeft. We mogen vertrekken en krijgen verontschuldigingen voor het gedrag van de collega’s bij het PSI. Als we buiten zijn komt de kinderars me zelfs nog achterna gerent om me de ontstekingswaardes van Daan door te geven <4 en dat is prima ! Geen ontsteking dus, geen shock, geen Daan die dood gaat op de autobahn. Ik ben verdrietig want wat een mooie dag had moeten zijn is nu een vervelende dag geworden met een schrik die ik maar niet te boven kom en een woede om zoveel gebrek aan inlevingsvermogen. We rijden terug naar Aichen om onze spullen in te pakken. Peter is er ondertussen al en wordt bruut gewekt door onze kinderen. We eten nog wat, ruimen op, pakken in en dan kunnen we vertrekken. We worden uitgezwaaid door Helga en Siegfried (en Kessie de hond) en rijden naar huis !

We doen er dik 8 uur over, door alle weg opbrekingen en file’s en uiteindelijk om 10 over elf komen we bij ons huis aan. Daar worden we verwelkomd met vuurwerk, slingers  de 4 O’s, André en Corine en Freddy en Lisa. De kinderen zijn door het dolle heen, hebben de hele weg niet geslapen en zullen dat voorlopig ook niet doen. Het is fijn om weer thuis te zijn, bij de mensen waar we van houden. We maken er toch maar een klein feestje van en om 1 uur vallen we allemaal uitgeput in slaap.

Vandaag zijn Merel en Tijs alweer naar school geweest ’s middags. Merel deed zelfs mee met de kringviering ! Sterre loopt de hele dag lekker buiten en heeft zelfs de baby glijbaan ontdekt. We zijn weer thuis, en hoe belangrijk een thuis is ontdek je pas als je het een poosje mist. Het is heerlijk om er weer te zijn.