We gaan onze laatste week in en dat is heel fijn maar ook beangstigend.
Fijn omdat we naar huis kunnen, beangstigend omdat we niet weten wat nu volgt. Hoe gaat het met Daan, verricht de radiotherapie het wonder waar wij zo op hopen ?
Blijft de tumor nu echt weg ? Is de tumor weg ? Vragen waar we geen antwoord op hebben maar die door ons hoofd blijven spoken. We hebben alles geprobeerd, gevochten en nu ? afwachten ? Ik weet het niet, het is een beangstigend, beklemmend gevoel. Alsof er een steen op je hart ligt, alsof je geen lucht krijgt. Ik wil weten waar we aan toe zijn, maar wie gaat mij dat vertellen en wanneer ?
Het is weer een wirwar van emoties in mijn hoofd, mijn lijf dat niet meer steeds wil wat ik wil omdat het moe is. Maar als ik al moe ben hoe is het dan met Daan ? Hoe is het met zijn lijf en welke schade hebben we hem toegebracht ? Vragen, steeds meer vragen en zo weinig antwoorden. Alles wat ik wil is mijn lijfjes, mijn lijfjes bij elkaar, dat zij allen 80 jaar mogen worden. Ons mooie evenwicht, onze balans die mag niet verstoord worden en toch is dat waar ik zo bang voor ben. Mensen kunnen nog zo vaak zeggen dat het fijn is dat we samen zijn hier en dat Daan er nu nog is maar ik wil potdorie dat hij er bij is als ik sterf. Dat hij ziet hoe ik voor het laatst mijn ogen sluit als ik 84 ben. Ik wil dat hij naar school gaat, naar zwemles, op voetbal, een vriendje of vriendinnetje krijgt, ik wil dat hij trouwt als hij dat wil en dat hij papa wordt als dat zijn droom is. Ik wil dat hij zijn dromen waar maakt net als Merel, Tijs en Sterre. Dat ze dingen van de wereld zien, andere culturen leren kennen, en dat ze naast wereldwonder Daan ook andere wereldwonderen met eigen ogen mogen aanschouwen. En ik wil dat ze zich geborgen voelen. Geborgen bij hun papa en mama, opa’s en oma’s, ooms en tantes maar vooral ook bij elkaar. Zoals ik me geborgen voel bij mijn broertjes. Hoe irritant ze af en toe ook waren en zijn ik weet en voel dat ze er voor me zijn als ik ze nodig heb. Dat wil ik ook voor mijn klavertje 4, dat ze een klavertje 4 blijven, er zijn voor elkaar. Dus ja, fijn laatste week protonen bestraling, weer naar huis, maar naar wat voor een toekomst ?…..
Ben helemaal ontroerd na het lezen van deze woorden………weet soms ook niet zo goed wat ik moet en kan zeggen. Alleen dat ook ik ongelovelijk hard voor jullie ga en blijf duimen!!!
Lieve Paula, De laatste tijd heb ik je berichtjes met gemengde gevoelens gelezen. Heb nog steeds bewondering voor de mooie manier waarop je het weet te verwoorden. Was soms blij te lezen dat jullie ook mooie momenten hebben gehad, alleen op de achtergrond natuurlijk de angst. Kan me voorstellen dat je moe bent, alle emoties, de hoop afgewisseld met de angst…..Lees nu met tranen in mijn ogen de angst, het onvermogen, de spanning….hoop zo ontzettend dat jullie strijd wat heeft opgeleverd. Kan alleen maar bidden en duimen voor jullie dat er uiteindelijk positief nieuws komt. En dat doe ik dus ook. Heel veel sterkte!
Pim, Paula, Merel, Tijs, Daan en Sterre!! Heel veel sterkte de laatste paar dagen. Rij voorzichtig terug! Wij kijken uit naar jullie thuiskomst. Veel liefs Marente
Wat heb je jullie wanhoop en verdriet weer mooi weten te omschrijven. We hopen echt dat alle angst ongegrond is en je hoop waarheid mag worden. Wij hopen in ieder geval hard op dat wonder voor jullie als gezin. Sterkte met het afsluiten van zoals je ooit zei "negen maanden zwangerschap".En we hopen jullie snel weer te zien. Giorgio, Mauro, Djago en Esmeralda Ambrawo
Heel veel sterkte nog deze laatste week en ook zeker nog de periode daarna. Ik ga zo hard duimen dat de bestralingen hun werk hebben gedaan zonder schade te maken. Ook sterkte voor de opa's oma's, ooms en tantes. Deze maken uiteraard ook een moeilijke periode door.
Soms weet ik niet wat te zeggen. Omdat ik simpelweg geen woorden heb. Omdat ik niet jullie spanning, onzekerheid, verdriet, hoop en strijd ervaar. Ik wil er geen lege woorden aan kwijt. Ik denk aan jullie. Opa's, Oma's, familie en vrienden missen jullie, kom veilig thuis! Liefs, Alies.
Kippevel Paula… ik duim voor jullie. Wou dat ik meer kon doen dan dit…
Lieve familie, het is absoluut waar wat Joke zegt. En ook wij zijn trots jullie te kennen, en zullen in onze carriere vast nog veel kunnen gebruiken van wat jullie laten zien. Laten we met zijn allen hopen en bidden dat we over, zeg 60 jaar, weer samen zitten en terug kunnen kijken op ene fantastisch leven. Maar dan met al onze kinderen en kleinkinderen en klein-kleinkinderen als het even kan ook Zou dat niet fantastisch zijn? Wij zijn in ieder geval blij dat jullie weer terug komen, want gemist hebben we jullie!!
Lieverd, ik snap je gevoel. Je kinderen moeten jou overleven en jij niet je kinderen. Dat is de angst van iedere ouder, maar jouw angst is wel reëel helaas! Wat ik hoop is dat jullie met z'n 6en een beetje hebben kunnen bijtanken, zodat jullie energie hebben om er thuis weer tegenaan te kunnen om Daan's herstel zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Ik vind jou en Pim superouders, ik kan er na mijn carriere van 11 jaar nog wat van opsteken!! Dikke, dikke kus van mij, Sjook!