Daan

Op 9 juni jl reden Jack, Nicole én Jordy de Alpe op.
Ze reden voor Luca, ze reden voor Daan.

We zijn ze dankbaar dat ze Daan de berg op hebben meegenomen. Dat ze hun best hebben gedaan voor Luca en Daan en alle andere mensen die met de ziekte kanker te maken hebben en krijgen. Via onderstaande link kun je kijken naar het programma Nederland Helpt. Hierin zat een item over Jack en Nicole. Een item over Jack, Nicole, Luca én Daan. Want ja, daar zagen wij hem, onze zoon, op tv. Wat hebben we gehuild omdat we hem zo intens missen. Maar wat was het ook fijn om zijn hoofd te zien, de liefde te voelen die ons bind.
Wij missen Daan zo erg. Er is niet genoeg papier in de wereld of ruimte op internet om te omschrijven hoe diep, hoe groot de pijn van het gemis is. Niet alleen bij Pim en mij maar ook bij onze kinderen die ‘s avonds huilend wakker worden. Wij missen Daan, wij houden van Daan, wij zijn een geamputeerd gezin zonder Daan.
Kijk naar de aflevering van Nederland Helpt, vanaf 17 min. 23 sec zijn Jack en Nicole aan het woord en zie je Daan. A.s. donderdag is het vervolg.

http://player.omroep.nl/?aflID=12690496

Dear Mr. Hallmark,

I am writing to you from heaven,
and though it must appear

A rather strange idea,
I see everything from here.

I just popped in to visit,
your stores to find a card

A card of love for my mother,
as this day for her is hard.

There must be some mistake I thought,
every card you could imagine

Except I could not find a card,
from a child who lives in heaven.

She is still a mother too,
no matter where I reside

I had to leave, she understands,
but oh the tears she’s cried.

I thought that if I wrote you,
that you would come to know

That though I live in heaven now,
I still love my mother so.

She talks with me, and dreams with me;
we still share laughter too,

Memories our way of speaking now,
would you see what you could do?

My mother carries me in her heart,
her tears she hides from sight.

She writes poems to honor me,
sometimes far into the night

She plants flowers in my garden,
there my living memory dwells

She writes to other grieving parents,
trying to ease their pain as well.

So you see Mr. Hallmark,
though I no longer live on earth

I must find a way,
to remind her of her wondrous worth

She needs to be honored,
and remembered too

Just as the children of earth will do.

Thank you Mr. Hallmark,
I know you’ll do your best

I have done all I can do;
to you I’ll leave the rest.

Find a way to tell her,
how much she means to me

Until I can do it for myself,
when she joins me in eternity

Een maand voorbij, een maand zonder jou terwijl ik geen minuut zonder jou kan.
Lief klein banaantje je bent zo bijzonder, ik hou van jou en ik mis je, ik mis je zo.

En zoals de afgelopen zondagen denk ik ook vandaag terug aan die ene zondag. Die vreselijke zondag. De zondag dat jij overleed.

Lieverd ik mis je zo erg. Het gat in mijn hart is zo groot  en de pijn zo hevig. Niet alleen pijn in mijn hoofd en in mijn hart maar mijn hele lijf doet pijn, het schreeuwt om jou. Om nog 1 knuffel, 1 aai door mijn haar, nog 1x jouw lijfje dat ik zo stevig vast houd. Iedere dag mis ik je meer, wordt het besef groter, heviger, jij komt nooit meer terug.

Lieve Daan, het lukt me niet goed. Ik ben het je verplicht om door te leven. Leven waar jij zo van houd maar het lukt me niet, omdat de pijn te hevig, het gemis te groot is.

Lieverd ik hoop dat je het goed hebt, daar waar je nu bent, dat je vrij bent, lekker speelt, dat je daar een nieuwe loopfiets hebt, dat je lacht en grapjes maakt want dat verdien je zo. Onbezorgd zonder pijn, vrij zijn. Maar oh wat mis ik je, en wat heb ik er veel voor over om jou nog 1x………..