Er zijn veel mensen die vragen of ze iets voor ons kunnen doen… nou ik heb wat.
Tot nu toe heb ik (met wisselend succes) de “steek je kop in het zand” techniek gehanteerd. Op die manier kon ik aardig doorleven zonder te willen zien wat er aan de hand is.
Maar helaas, ik heb mijn “kop” uit het zand getrokken en wat ik zie bevalt mij allerminst.
Ik zie nu ineens zelf dat Daan dood gaat. Mijn kind, laat het niet waar zijn ! Maar het is wel waar en ik zie het nu zelf ook. Gisteren liepen we even lekker in het bos. We hadden een buggy mee en Daan, ons kind met de meeste energie, heeft meer dan de helft van de boswandeling vermoeid in de buggy gezeten. Waar je Daan een paar maanden geleden nog het bos uit moest sleuren wilde hij nu naar huis, want hij was zo moe. Moe van de pijn.
En dus zoek ik mensen. Mensen die een gat willen graven, groot genoeg om mijn hoofd weer in te stoppen. Ik wil dit niet zien, ik wil dit niet meemaken.
Het moet een groot gat zijn en er zijn meerdere mensen voor nodig want ik ben nogal eigenwijs (zo is mij verteld, zelf vind ik het wel meevallen). Zit mijn hoofd eenmaal in het gat, dan snel dichtgooien en goed aanstampen zodat ik nooit maar dan ook nooit meer mijn hoofd uit het gat kan halen.
Dan leven we daarna lekker door. Heeft Daan weer energie voor 10 en komt er een einde aan deze nachtmerrie. Een happy ending, dat dan weer wel graag. Met een Merel, Tijs, Daan en Sterre die samen met hun kinderen heel hard zingen voor mijn 65e verjaardag. Er is een prachtige taart en er zijn cadeautjes, misschien dat ik dan mijn hoofd nog weer eens uit het zand wil halen ……..
En ondertussen zijn we 5 dagen verder….hoop dat jullie niet met het hoofd in dat gat zitten dat we allemaal in gedachten al voor jullie hebben gegraven, maar dat jullie op dit moment zo goed en zo kwaad als het kan aan het genieten zijn van elkaar. Fijne herinneringen aan het bouwen zijn….
Sterkte voor jullie allemaal!
Hallo mama van Daan (ik geloof dat je Paula heet), soms voel ik me een voyeur. Ik ben hier omdat ik een andere site ‘volg’ waarin andere ouders leven met een ander ziek kind. Die ongetwijfeld mensen kennen met een ánder ziek kind. Zo vertaald komt er een complete ondergrondse wereld, met hoofden van ouders-met-hun-kop-in-het-zand. Waar zouden jullie over praten? Het immense verdriet je kind pijn te zien hebben, te zien sterven? Het verlangen dit niet te hoeven zien, niet te hoeven meemaken? En ook: de mooie dingen die die dag gebeurd zijn? Hoe ge-wel-dig jullie kinderen zijn? Ik zie jullie voor me, ouders met zo’n groot verdriet. Met aanstaand verlies, of eigenlijk nú al. Koppie onder of koppie op, het verandert niets. Niet willen weten, dit niet willen voelen, het verandert niets. Hoe onvoorstelbaar is dat? Hoe ongewenst, ongepast, ongelooflijk is dat? Ik wens jou en jullie een deken. Een heel zachte, fluffy deken. Hoofd er onder, samen er onder, samen er op, een eiland, tranen er mee drogen, warmte voelen. Want jouw hoofd in het zand, zélfs met al die hoofden er bij in mijn verbeelding, lijkt weinig te ‘bieden’. En ik weet het best: een fluffy deken ‘doet’ het ook niet. Maar biedt hopelijk, misschien, de mogelijkheid van samen zijn nu-het-nog-kan. Niet meer en niet minder. Elkaars warmte en nabijheid voelen, gewaar zijn. Elkaars liefde voelen, bewaren van binnen. Koesteren, vasthouden, nooit meer loslaten. Om om te gaan met het ondenkbare, onvoorstelbare, niets zó afschrikwekkend. Je kind verliezen. Er ís niet mee om te gaan. Je moet wel. Een deken om jou heen, als jullie Daan slaapt, jouw verdriet, jullie angst. Een deken als een huisje, mét jouw Daan, met zijn brusjes, zijn vader. Er is geen troost, er is geen sussen. Er is alleen warmte, liefde, verbondenheid. Hopelijk is het eventjes, eventjes genoeg. Hoe durf ik het te zeggen…
Hallo Lieverds,
Als dat toch zou kunnen dan kwamen we direct helpen graven.
Wat is dit toch een oneerlijke strijd, hartverscheurend gewoon.
We wensen jullie nog heel veel mooie momenten samen met jullie klavertje maar we weten dat jullie daar keihard voor knokken.
Liefs,
Jack, Nicole, Jordy, Luca, Meggy*
Geen woorden…
Wens jullie alle kracht, sterkte en moed, liefde en steun die nodig zijn om jullie hoofd uit het gat te houden.
Liefs
Sjook
ik weet niks te zeggen.
we denken wel vaak aan jullie
we hopen dat jullie nog kunnen doen wat jullie willen doen met daan.
sterkte
Lieve paula en pim ,
met een theelepeltje zou ik nog gaan graven als dat zou helpen .
STOP DE TIJD .. is iets wat ik de afgelopen maand ook heel veel heb geroepen.
Voor mijn eigen situatie .. maar voor jullie zou ik hetzelfde nog harder willen schreeuwen. oorverdovend hard willen schreeuwen.
Het is zo oneerlijk .
Maar ik kan helaas niet meer dan heel hard bidden en hopen dat jullie nog veel mooie momenten en herinneringen mogen maken met jullie daan en jullie gezin.
en tja .. als dan je hoofd in een gat zit … dan mis je misschien net die extra twinkeling in zn ogen of die lieve kus of de explosie aan energie die die opeens weer heeft.
Dus misschien “selectief”proberen te kijken ?
Kijken , kijken , kijken en nog meer kijken naar jullie mooie blad van jullie kalvertje.
Graveer het in je hele zijn.
Wat is dit toch vreselijk oneerlijk.
Heel veel sterkte en kracht .
en blijf maar eigenwijs , dat kan ook helpen.
Liefs Lidewijde
hallo paula en pim.
we denken iedere dag aan jullie.
heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
phil,willeke,sven en jordy
Als het kon, zouden wij het hier zo doen..hartverscheurend om dit te lezen. We hopen van harte dat jullie nog de dingen kan doen die jullie willen, en heel, heel veel sterkte de komende periode.
Bonita & partner (Vp)
Hoi Paula en Pim,
Ik wou dat ik kon toveren. Dan hoefde niemand een gat te graven en dan zou jullie grootste wens uitkomen. De 65st verjaardag van Paula met alle 4 de gezonde kinderen en kleinkinderen. Jullie zijn in mijn gedachte.
Dikke knuffel Suzanne
Hier zijn geen woorden voor.
In gedachten leven we met jullie mee.
Heel veel sterkte. Veel liefs.
Was het maar zo simpel om door middel van een gat alles achter jullie te kunnen laten! Denk dat er dan het grootste gat ooit werd gegraven en nog nooit zo snel als voor jullie! Nogmaals heel veel sterkte. Al klinkt er verdriet in je berichten door, blijf jullie als gezin erg sterk en dapper vinden!
Liefs Cindy
Ook wij zouden met alle liefde een gat willen graven!! Wie niet?
Heel veel sterkte! We denken elke dag aan jullie.
Knuffels van ons!
Hallo,
ik ben al een tijdje een stille lezer, maar nu wil ik toch reageren,
want wat zou ik graag dat gat voor jullie graven met heel veel liefde,
Probeer met elkaar te genieten van alle goede momenten die Daan nog krijgt, want we gaan ervan uit dat het nog hopelijk veel zullen zijn. Verlies elkaar niet uit het oog, en probeer nog mooie herinneringen op te bouwen.
Wij wensen jullie heel veel sterkte de komende tijd,
Zou dat gat zo ontiegelijk graag willen graven voor je,
zo ontiegelijk graag..
Ik denk elke dag aan jullie en als ik langs jullie huis loop en ik zie de kinderen dan breekt mijn hart. Zo oneerlijk. En ook zo onrealistisch. Maar o zo waar. Helaas.
Heel veel sterkte!!
Ik had het gat met liefde voor je gegraven met blote handen
Lieve kleine dappere Daan…
O, kon dat maar, dan kwamen we nu graven!
Heel veel sterkte…
Vreselijk, woorden schieten tekort.
Denk wel veel aan jullie!…..
Wou dat ik wat kon doen.
Liefs Lies en Thijs
Paula, lieverd. Wat zou ik graag het grootste gat van de wereld voor je willen graven en alles weer normaal laten worden.
Wat een ontzettende rottijd is dit voor jullie.
Zoveel mogelijk bij je mannetje zijn en herinneringen maken en tegelijkertijd
zoveel verdriet. Dit is niet te bevatten. Als ik Daan dan weer voor het raam zie staan kan ik het gewoon niet geloven. Hoe moet dat dan wel niet voor jullie zijn? Ik denk alle dagen aan jullie met pijn in mijn hart.
Liefs van Ellen.
Oh Paula, kon ik dat nou maar voor je realiseren!
Wat is het toch oneerlijk allemaal…..
Meissie,meissie ,wat zou ik mee willen helpen met dat gat,maar ……
alles zou ik willen doen voor jullie, maar……
Waarom is het leven zo verdomd hard en zo oneerlijk.
Paula en Pim hou vol hoe moeilijk het ook is.
Iedereen zou jullie PIJN weg willen nemen,maar…..