Vandaag is het 20 juli. Vorig jaar op deze datum viel Daan. Voor de 2e keer binnen 1 week, en het bleek niet goed te zijn. Onze ergste nachtmerrie werd waarheid. Onze grootste angst een feit. Onze wereld, de wereld van Daan, Merel, Tijs en Sterre werd op zijn kop gezet. En nog steeds is ons leven niet normaal. We leven nog steeds in angst. En onze kinderen krijgen meer van die angst mee dan we willen.
Zoals Merel die, toen ik Daan 2 weken terug ging temperaturen, zei: “maak je geen zorgen mama, pas als Daan 38.5 heeft moet hij naar het ziekenhuis” …. Of Tijs die vraagt of de oma van Ruben dezelfde slechte cellen had als Daan heeft. De oma van Ruben …. die is helaas, tot ons aller groot verdriet overleden en Tijs kijkt bedenkelijk als ik moet toegeven dat ze inderdaad dezelfde slechte cellen hebben.
Vandaag op 20 juli ligt mijn moeder in het ziekenhuis. Gisteren hebben ze haar een nieuwe knie gegeven en gelukkig ligt ze er vandaag een stuk beter bij dan gisteren.
Vandaag op 20 juli gaat mijn hoofd steeds een jaar terug in de tijd. Bedenk ik me dat ik ziek was en dat Daan en Sterre daarom bij mijn moeder waren. Ik bedenk me hoe ik na het douchen door Pim gebeld werd dat Daan weer gevallen was en ik voel weer de angst. Vanaf het eerste moment dat ik Daan zag liggen wist ik, dit is fout, heel erg fout. Vandaag op 20
juli voel ik weer de woede vanwege het feit dat we zo lang moesten wachten op hulp.
En vandaag 20 juli hebben we vanavond patat gegeten. En de kinderen uitgelegd waarom we zo maar ineens op een doordeweekse dag patatjes smikkelen. We hebben verteld dat het vandaag precies een jaar geleden is dat Daan viel en ziek werd. En dat we vandaag smikkelen om te vieren dat Daan nog bij ons is en niet in het ziekenhuis ligt. Als toetje aten we lekkere slagroomsoesjes, om het feest helemaal compleet te maken. Want ondanks het feit dat het afgelopen jaar voor 10 telt en ook wel 10 jaar lijkt zijn we vooral heel erg blij dat Daan nog bij ons is, dat we hem nog kunnen knuffelen en hem horen lachen. We zijn dankbaar dat we nog compleet zijn, dat onze Daan zo’n vechter is en dat Merel, Tijs en Sterre dat ook zijn. Vandaag is het 20 juli en we vieren dat we er alle 6 nog zijn ! ! !
Note: op het moment dat wij dankbaar zijn omdat we nog allemaal samen zijn lezen we laat in de avond het bericht dat Jaydion vredig is ingeslapen. We zijn erg verdrietig vanwege dit nieuws. Lieve Jaydion, rust zacht.
we denken aan jullie, meer weet ik niet te schrijven… eigenlijk weet ik heel veel te schrijven, maar mijn woorden doen er niet toe. dat wat er echt toe doet beschrijven jullie keer op keer. we wensen Gods zegen op jullie gezin toe en op het gezin van Jaydion en op alle gezinnen in vergelijkbare sitiaties. liefs van Aruba.
Lieve Paula en Pim, wat bijzonder van jullie dat jullie kunnen vieren dat jullie nog met z'n zessen zijn; maar tegelijkertijd heel goed dat jullie gedenken wat er allemaal met jullie gezin gebeurd is dit jaar. Wij wensen jullie natuurlijk het aller-allerbeste voor jullie gezin voor de toekomst. Blijf zo dapper; wij bewonderen jullie steeds weer om jullie moed. Wij wensen ook Oma een spoedig herstel.
Wat kunnen blijdschap en verdriet zo ontzettend dicht bij elkaar liggen he.
Weer kippenvel,vieren dat je samen bent! En dan het bericht van het vriendje van Daan, hartverscheurend, wat kun je dan nog zeggen. Kus
Weer krijg ik kippenvel bij het lezen van jullie verhaal (en dat ondanks de 30 graden buiten!). Weer even met de neus op de feiten gedrukt dat het samen kunnen zijn inderdaad iets is om DANKBAAR voor te zijn. We gaan deze week weer een wensballon op laten en wensen voor "Veel tijd samen kunnen zijn". We zullen zeker nog speciaal aan jullie denken en de wens geldt voor jullie dubbel en dwars! Dennis, Daphne, Eline en Sjoerd
nu wil ik toch weer eens zeggen dat ik diep respect voor jullie heb. sterkte.
geen woorden,wel een brok in m'n keel en tranen. Jullie zijn beresterk!