Lieve Daan,
Het idee lag er al even en de voorbereidingen namen dik drie kwart jaar in beslag maar afgelopen week was het dan zo ver. Team DJM reed Alpe d’huZes voor jou ! Team DJM bestaande uit papa, mama, Barbara, Wolter, Denny, Ties en Djago.
We hebben veel tijd gestoken in het werven van sponsorgeld, geld dat zo nodig is om de ziekte die jou van ons afnam een halt toe te roepen. We verkochten oliebollen, sleutelhangers, schreven bedrijven aan, regelden een feest met loterij en deden mee aan een spinningmarathon. We fietsten in de sportschool (de rest iets fanatieker dan mama), we maakten onze kilometers op de weg (wederom mama niet zo). Je weet dat je mama niet zo sportief is aangelegd, eigenlijk vind ik sporten helemaal niet zo leuk, maar ik bedacht me dat ik die berg, hoe dan ook op zou komen al zou ik er de hele dag over doen.
Op maandag 4 juni vertrokken we in 2 busjes richting Frankrijk. Volgeladen met fietsen, tassen, en dozen met eten begonnen we vol goede moed aan de lange reis. Dinsdagochtend kwamen we aan, helemaal gaar na een nacht niet slapen. Even bijtanken en dan uiteindelijk toch maar even de fiets op, een beetje oefenen. We waren tijdens het beklimmen van de berg per auto al die onder de indruk. Wat een gevaarte, wat een enorme berg, de moed zakte ons eerlijk gezegd een beetje in de schoenen. We liepen naar het Palais des Sport, kochten biologisch afbreekbare verf en kaarsen die moesten branden in bocht 3, voor jou. Natuurlijk hadden we ook onze eigen kaarsen meegenomen in jouw favoriete kleuren blauw en groen.
Het hele dorp was Oranje, overal waren Nederlanders, mensen die de berg alvast beklommen, mensen die spandoeken aan het ophangen waren, een bijzonder sfeer hing er in het dorp.
’s Avonds liepen Papa, Denny, Djago en Wolter naar bocht 3, jouw bocht om ons spandoek op te hangen, jouw naam groot op de weg te schrijven, iedereen moest weten dat bocht 3 voor jou is ! Ondertussen hadden de opa’s en oma’s die ook in d’Huez waren zich ook al uitgeleefd met de biologisch afbreekbare verf en zo stond jouw naam verschillende keren groot op de weg.
Woensdag mochten we de mensen van Alpe d’huZus aanmoedigen en de mensen die niet op donderdag konden fietsen omdat dan de berg overvol zou raken. We hebben geklapt, mensen toegejuicht en gehuild om de bijzondere prestaties van mensen die wij niet kennen. Het is moeilijk uit te leggen maar jij weet het lieverd. We hebben vroeg gegeten, pasta uiteraard en hebben de fietsen vast naar beneden gebracht, donderdagochtend was het onze beurt natuurlijk ! Merel, Tijs en Sterre sliepen een nachtje bij de opa’s en oma’s en wij doken allemaal vroeg ons bed in.
Om 02.15 uur ging de wekker, rise and shine… wassen, aankleden en eten. Pannenkoeken, schaaltjes met yoghurt en fruit, pasta en broodjes werden verorberd, vreselijk zo vroeg in de ochtend maar zonder ontbijt kom je niet boven. Alies bracht ons naar beneden met de auto, fietsen ophalen bij Jack en Nicole en gaan met die banaan. Om 4 uur waren wij er klaar voor. We fietsten naar het verzamelpunt en toen begon het wachten. Tegen 5 uur kwart over 5 mochten we dan starten, alles donker en toch al zo veel mensen langs de kant. Een bijzonder moment en zo lief. Wij als team DJM hadden elkaar bij het verzamelpunt succes gewenst, ieder fietst in zijn/haar eigen tempo en op elkaar wachten kost te veel energie.
Aangezien mama natuurlijk de “zwakste” schakel was reed ze al snel achteraan. Lieverd, ik was zo emotioneel, ik huilde al aan de voet van de berg en bij bocht 1 aangekomen was ik onbedaarlijk aan het snikken met lange uithalen. Dank jullie wel mensen bij de KWF tent dat jullie mij hebben opgevangen, hebben getroost. Huilen en snikken bij bocht 21 en dan weten dat je dus nog al die bochten moet, … Ik nam me voor van bocht naar bocht te fietsen en uit te rusten. Mensen wat is die berg enorm en wat koste het me veel moeite om mijn pedalen rond te krijgen. In iedere bocht ging ik even zitten, de kaarsjes die overal opgesteld stonden, zo mooi en zo triest. Ieder kaarsje staat voor iemand met kanker, achter ieder kaarsje zit een verhaal.
Tijdens de klim werd ik zo aangemoedigd door omstanders maar ook door mede fietsers. Er waren zo veel momenten waarop ik het moeilijk had en de tranen over mijn wangen stroomden. Maar dan waren daar weer die mensen, een hand op mijn rug, een vraag over jouw foto op mijn shirt, mensen die me vertelden wat een prachtig mannetje je bent.
Ik moest naar bocht 3, jouw bocht, maar bocht 3 is bijna aan de top. Het duurde en het duurde maar lieverd het lukte. En toen zag ik jou, op ons spandoek. Je keek me aan, ik gooide mijn fiets in het gras en rende naar je toe. Lieve schat wat mis ik jou ! Dit was mijn doel, hier wilde ik zijn, hier had ik die stomme berg voor op gefietst, voor jou mijn lieve lieve lieve zoon. Zo hard als ik huilde in bocht 21, nog harder huilde ik in bocht 3. Ik dacht dat ik flauw zou vallen, en ik kreeg geen lucht maar weer waren het complete vreemden die me opvingen, die me vasthielden en lieten huilen om jou…….. Na een half uur moest ik weer opstaan om verder te fietsen. Ik liet je achter maar beloofde je dat ik terug zou komen. Ik fietste naar bocht 2, en ik wist, ik ben bijna bij Merel, Tijs en Sterre. Zij stonden tussen bocht 2 en 1 in… ik moest doorgaan voor hen en dat deed ik. Ik zag Tijs die op me af renden en ik knuffelde hem zo heerlijk. Jouw grote broer die al vanaf half 6 op was om ons aan te moedigen. Want terwijl ik aan het worstelen was om boven te komen was de rest van het team al bezig aan hun 2e beklimming ! Wat een bikkels zijn het toch ! Ik knuffelde Tijs, ik knuffelde Merel en Sterre en ik knuffelde de 4 O’s die met hun Daan t-shirt aan stonden te wachten. Uitgezwaaid door 3 van mijn lijfjes ging ik verder, langzaam naar bocht 1, en toen moest ik nog naar bocht 0.
In het dorp zag ik Alies en Yvonne en Ties die me aanmoedigden, en knuffelden, en nog meer aanmoedigden… het laatste stuk was vreselijk, je denkt dat je er bent maar dan moet je nog 2 kilometer…. En toen was daar na een lange, lange weg de Finish ! Ik had het gehaald …. Ik had het gehaald voor jou, en door jou ! Een klein stukje afdalen, en naar ons appartement, even uitrusten, douchen, omkleden en daarna de rest van het team aanmoedigen. Papa en Djago kwamen ondertussen al binnen van hun 2e beklimming. Ties ging het nog een keer proberen en daalde weer af. Barbara, Wolter en Denny kwamen binnen van hun 2e beklimming….
Barbara, Wolter en Denny besloten hun 3e beklimming lopend te volbrengen, Djago was ondertussen op de fiets al bezig aan zijn 3e beklimming net als papa die eerst een nieuwe band moest kopen omdat die van hem lek was. En ik ? Ik liep naar jou. Naar bocht 3, naar jouw spandoek en daar ging ik zitten. Ik keek naar beneden naar al die mensen die aan het fietsen waren en mijn hart was bij jou. Jij en ik, wij zaten samen op die berg. Ik had bijzondere ontmoetingen met mensen. Een meneer die bij me kwam en me vertelde dat hij nu 5x jouw spandoek was gepasseerd en hij had 5x zo gehuild. Hij zag mij en wist dat ik jouw mama was. Hij kwam naast me zitten en we hebben gepraat over jou. Hij huilde en ik huilde en na afloop vroeg hij me of ik het goed vond dat hij zijn laatste beklimming lachend af zou leggen. Natuurlijk! En bij zijn afdaling stopte hij weer bij bocht 3, hij riep me en ik stak mijn duim op en lachte, ik hoop zo dat hij zijn beklimming lachend heeft kunnen volbrengen. Ik vond het erg fijn om even met je te praten. Net als met de meneer die ik tijdens mijn beklimming sprak, en die ook bij me kwam zitten in bocht 3. Hij wilde stoppen met fietsen maar gaat nu door, omdat hij weet van jou, omdat hij jou bijzonder vind ! En ik vind hem bijzonder omdat we zo’n mooi moment mochten delen. Pure emotie boven op de berg, in jouw bocht. Ook de dames die me opvingen toen ik tijdens mijn beklimming in bocht 3 neerviel zag ik weer. Ze zagen me, zwaaiden en zeiden “we dachten al dat jij hier zou zitten, dit is jouw plek! “ en zo is het.
Lieve Daan, mijn beklimming was voor jou, het geld dat we hebben opgehaald voor anderen. Omdat we hopen dat andere kindjes/ grote mensen uiteindelijk gewoon allemaal 80 jaar kunnen worden ondanks deze ziekte. En als dat zo is, dan heb jij daar aan meegeholpen ! Lief klein banaantje, boven op de berg in bocht 3, daar zaten wij en we keken naar beneden. Ik voelde zo duidelijk dat jij bij me was, ik voelde rust ook al moest ik huilen. Mijn hart huilt nog iedere dag omdat ik jou zo mis, dat gaat nooit over. Ik hou vanjou, deze was voor jou ! ! !
Zondag reed ik voor het eerst in 4 jaar weer de Alpe op. Bij bocht 3 zag ik opnieuw het spandoek voor Daan voor me. Vanavond na de BBQ in Bourg opnieuw naar boven en in een paar bochten even stilgestaan om naar de banners te kijken. Daar hangen ook banners ter nagedachtenis aan andere jonge kinderen, maar die kunnen er bij mij niet meer zo inhakken als 4 jaar geleden het spandoek in bocht 3. Zojuist nog maar eens het verhaal gelezen, tranen biggelen (weer) over mijn wangen. Natuurlijk is het doel om er voor te zorgen dat niemand meer sterft aan kanker, maar we moeten er op de een of andere manier toch voor kunnen zorgen dat dit als eerste voor kinderen gaat gelden!
De naam Daan Jesse is sinds 6 juni bij ons team vaak genoemd. Wij hebben de Alpe afgelopen 6 juni ook vele malen bedwongen en kwamen dus vaak het spandoek, waar jullie zelf ook aanwezig waren om `ons` , de deelnemers te ondersteunen. Hiervoor dank. Op de avond van 6 juni is de naam vaak ter sprake geweest….bijna allemaal waren we flink ontroerd door jullie spandoek en het beeld van jullie zoontje. Zelf heb ik 2 kinderen van 3 en 5. Dus vandaar dat ik vandaag op jullie website terechtkwam. Een mooi geschreven emotioneel verhaal.
groeten,
Mark team Born4life
Lieve mama van Daan,
Per toeval kom ik op je weblog terecht en daar staat de foto van Daan die me tijdens Alpe d’HuZes zo verschrikkelijk veel kracht heeft gegeven om door te gaan. Wat heb ik een tranen gelaten bij het spandoek van jullie kleine mannetje maar wat heb ik ook een kracht gevonden op die plek. Zelfs ik heb daar bij 2 wildvreemde dames staan uit te huilen om vervolgens met volle moed die laatste kilometers af te leggen. Dankzij Daan en dankzij zijn prachtige achterhoede heb ik de finish gehaald. Mijn dank is groot en ik vind jou een wereldmama. Daan mag trots op je zijn, waar hi j ook is!
Ik heb op donderdag 7 juni ook de alpe d6 gefietst en uiteraard heb ik ook jullie spandoek gezien. Via de site van kanjerguusje kwam ik vandaag voor het eerst op jullie website en zag ik de bekende foto hangen en weer had ik tranen in mijn ogen zeker nu ik het verhaal erbij lees wat jullie lieve Daan en jullie allemaal hebben meegemaakt. Ik ben zelf moeder van 2 kinderen( bijna 7 en 8) dus al die kinderen langs de route was elke keer weer slikken en ineens hing het spandoek van jullie daar niet wetende dat jullie als ouders ook aan het fiesten waren, respect!!!!
Indrukwekkend. Als moeder van twee meisjes gaat dit door merg en been. Heel veel kracht toegewenst.
Als vader van 2 kleine kinderen (4 en 6) reed ik 7 juni voor mijn in november overleden moeder omhoog. Ik had een missie, 6 keer die berg op voor haar, daar moest alles voor wijken. Geconcentreerd omhoog, langs al die mensen met zoveel indrukwekkende verhalen, maar ik had oogkleppen op.
Tot bocht 3.
Als zo’n lief koppie je daar aankijkt vanaf een spandoek en daaronder zie je vervolgens die verschrikkelijke tweede datum staan, dan breek je.
Na bocht 3 ben ik de rest van de dag niet alleen met mijn moeder in mijn hart omhoog gegaan, en ik weet zeker dat dat voor heel veel HuZessers zo is geweest. Jullie Daan heeft die dag duizenden mensen diep geraakt.
Ik wens jullie heel veel sterkte om dit ondraaglijke verlies te dragen.
Nog altijd volg ik je verhaal…omdat ik Daan Jesse Mees schitterend vind, je zo liefdevol en schattig schrijft, en ik het kinderziekenhuis-leven ken.
En nog altijd moet ik huilen.
Nu helemaal. Wat een overweldigende tocht heb je gereden, strijd geleverd, kracht gevonden, liefde gevoeld.
Ik bewonder je lieve onbekende mama!
Lieve Paula
Wat een diepe indruk,respect en inderdaad geen woorden. Ik voel je verdriet en kracht vanuit je tenen. Samen met Pim en echte vrienden dit doen ,dit willen voelen voor het allerliefste uit je leven..je kind. Heel veel liefs van mij Loes.
Lieve mama van Daan,
Precies een week geleden, donderdag 7 juni, fietste ik drie keer door bocht 3. Drie keer langs dat spandoek met die foto van dat mooie jongetje. Drie keer zijn naam gelezen, drie keer stilgestaan bij zijn veel te korte leven.
Vandaag, een week na 7 juni, zit ik nog helemaal vol met Alpe d’HuZes. Ik heb de juiste woorden nog niet gevonden om het te beschrijven: indrukwekkend, emotioneel, overweldigend, bijzonder, mooi, GROOTS!
De naam van jullie lieve jongen ‘Daan Jesse Mees’ is nog vaak door me heen gegaan. Steeds weer dacht ik aan dat lieve koppie in bocht 3. Op het punt waar alle fietsers het moeilijk krijgen (je bent er bijna, en toch is dat laatste stuk zo lang!), was hij daar om ons naar boven te duwen.
Nu lees ik dat niet alleen Daan iemand is om trots op te zijn. Ook zijn mama is een enorme bikkel! Ik vind het geweldig dat je dit gedaan hebt, voor Daan en voor alle kindjes en volwassenen die getroffen worden door deze verschrikkelijke ziekte.
Daan zal nog vaak in mijn gedachten zijn, net als al die andere mooie mensen die ik op 7 juni heb mogen ‘ontmoeten’.
Wees trots op jezelf en op je gezin!
…………………….. alleen maar stilte in mij. Stilte uit respect………………………………….
voor heel team DJM …RESPECT. een top prestatie!
Wat een mooi geschreven verhaal en wat een diep respect heb ik voor jullie! Het verhaal is zo intens om te lezen. Woorden schieten te kort….
wat mooi geschreven…zo van uitje hart
de tranen rollen over mn wangen
Wat kan jij mooi schrijven Paula. Wat een mooie woorden.
Je hele verhaal straalt pure liefde maar ook het intense verdriet en gemis uit.
Bedankt dat je dit met ons wilde delen.
Tranen, tranen, tranen.
Ik huil met je mee, Paula…
Eerst de tranen drogen, anders kan ik niet zien wat ik typ…
Diep, diep respect wat jullie daar gedaan hebben. Vooral heel veel respect voor jou, hoe dapper en strijdlustig je bent geweest.
Voor en met Daan en voor alle andere zieke mensen…
Fijn om je dierbaren ook daar te hebben, je gezin. Ook zij hebben je de kracht gegeven om door te gaan.
Ik vind je een kanjer!
En de rest die hebben meegedaan natuurlijk ook, ben trots op jullie allen!
Lieve groet, San
Paula,
Wat mooi geschreven, wat een tocht, wat een klim, en wat een ge-wel-dige prestatie! opgeven is geen optie ondanks dat enorme verdriet, gemis en de pijn. Ik vind het fijn om te lezen dat je jullie bijzondere Daan dichtbij gevoeld hebt. Hoe kan het ook anders…zoveel kracht dat die berg op gaat!!! Respect!
Ben ontroerd!
Onroerd!
Respect voor jullie allemaal! Ben er stil van……
Tranen biggelen over m’n wangen. Eerst even drogen. Geweldig Paula dat je het hebt volbracht. Daan heeft je die kracht gegeven. Kanjers zijn alle mensen die daar waren om dit mogelijk te maken en te volbrengen. Ook op de site van AlpduZes kun je zien en lezen hoe emotioneel het was en hoe groot de saamhorigheid.
Tranen over mijn wangen tijdens dit mooie verhaal.
Wat hebben jullie een TOP prestatie geleverd. Wees trots op jullie zelf want ik weet zeker dat Daan dat ook op jullie is. Respect!!
Liefs Marloes
Lieve familie,
Heb een brok in mijn keel. Grote bewondering voor jullie. Jullie kunnen trots zijn op jezelf en elkaar! Daan is het vast ook! Liefs
Lieve Pim en Paula,
Geweldig, bewonderenswaardig, bedankt, dat jullie dit hebben gedaan!
Wat een emotie! Diepe bewondering!
Jan en Alice
Prachtig geschreven Paula! Ik ben diep ontroerd….
Heel,heel veel respect! En wat fijn dat je zo hebt kunnen voelen dat Daan dichtbij je,jullie is. Hopelijk geeft dat kracht om door te gaan en regelmatig te blijven genieten van en met je man,jullie andere 3 lijfjes,de 4 O’s en andere dierbaren. Dikke knuffel
Met tranen lees ik elk woord!
En wat een weergave van jouw/jullie prestatie.
Echte kanjers die fietsen voor Kanjer Daan.
Liefs Miranda
Wat mooi en wat fijn dat jullie dit hebben kunnen doen. Voor Daan, voor alle anderen maar ook voor jullie zelf. Wij hebben respect voor jullie!!!
Liefs, Cynthia Ewoud Cecile en Robine
Met een brok in mn keel lees ik je verhaal,respect voor jullie allen….Liefs Gerie
Wat een mooi verhaal van een zeer zware emotionele strijd die jullie met zijn allen hebben gestreden op die verschrikkelijke Alpe d’Huez. Maar met jullie wilskracht en die van jullie Daantje Banaantje hebben jullie dit volbracht, net zoals zoveel anderen die allemaal een liefhebbend familielid aan deze vreselijke ziekte hebben verloren. Jullie zullen altijd aan jullie stoere ventje blijven denken ook als hij een grote vent is geworden. Misschien gaan jullie in aankomende jaren de strijd wederom aan op de Alpe en altijd zal de drijfveer hierachter jullie Daan zijn. Heel veel respect voor jullie allemaal ook voor Merel, Tijs en Sterre en de 4 O’s die jullie op de berg gesteund en toegejuigd en meegehuild hebben.
xxx S&A
Huilen, huilen en nog eens huilen… Bedankt voor dit verhaal, dat jij je ervaring zo duidelijk beschreven hebt. Petje af, grote buiging voor de helden die deze enorme prestatie geleverd en volbracht hebben!
Met tranen lees ik bovenstaande blog, ik kan me niet voorstellen wat dit met jullie moet doen.
Ik wil me niet voorstellen wat dit met mij zou doen.
Respect met een hoofdletter R en een diepe buiging voor Daan.
Nathalie
Tranen met tuiten….wat een knappe prestaties, wat een mooie woorden, wat een geweldig spandoek, wat een bijzonder kind…..en wat ontzettend veel liefde.
Heel veel respect en dikke knuffels
RESPECT!
Petje af! Diep respect voor wat jullie gedaan hebben! En wat mooi omschreven…woorden schieten tekort….knufs!!
Geen woorden meer…..Jij hebt alles al gezegd/geschreven…. Ongelooflijk aangrijpend en ontroerend en wat een kracht hebben jullie!!!!
oh , tranen, echt , zo geweldig mooi en zo gaaf Paula dat je het hebt gedaan ! ik wil er volgend jaar graag bij zijn! als ik nog iets voor jullie kan doen,laat het weten! liefs Marieke
Wat ontroerend mooi en wat n bijzondere prestatie!! Vol gehouden door de kracht van jullie Daan
Paula en Pim,
Wat een mooi verhaal, van een indrukwekkende reis met een missie. Wat er gebeurt is op die berg met een ieder van jullie persoonlijk is voor geen mens te bevatten. Jullie eigen emotie, jullie eigen gedachten, wensen en iedeën. Hopelijk heeft het jullie en al die anderen gebracht waar jullie op hoopten en het liefst nog meer. Laat dit een nieuw begin zijn van een hoofdstuk waar jullie naar toe willen, samen!
Liefs Esmeralda
Tranen stromen nu ook over mijn wangen. Jullie zijn bikkels!!!