Daan

Lieve Daan,

Vandaag is Sep jarig. Onze lieve hond Sep.

3 jaar is hij geworden vandaag. Natuurlijk weet jij dat
lieverd.
Jij en Sep, Sep en jij wat zijn jullie gek op elkaar.
Altijd even lekker knuffelen, Sep bij jou op de bank, jouw
armpje om zijn nek, zijn koppie op jouw lijf.

Ik zie nog zo voor me hoe Sep jou wakker probeerde te likken
toen je sliep Daan. De hele week was hij niet op jouw bed in de woonkamer
gesprongen, tot het moment dat je in diepe slaap was. Sep wilde jou, zijn
vriendje, niet missen en dus probeerde hij uit alle macht je wakker te maken “toe,
doe je ogen open, praat tegen me, speel met me” leek hij je te willen zeggen.

Weet je nog lieve Daan hoe jij samen met André Sep aan het
plagen was?
Sep wilde heel graag een stukje van de vieze pinguin koek
die André had meegenomen.
André blij, pinguin koek gevonden voor jou, de pinguin fan,
luste je ze niet ..
Haha, gelukkig luste Sep ze wel, maar ja, een hondje mag
geen koekjes…

André hield de stukjes koek omhoog en Sep probeerde ze te
pakken. Jij lachte zo hard, terwijl je ondertussen je bakje met slagroom leeg
lepelde.

Zo zijn er nog 100 momenten samen met jou die ik me
herinner. Die ik, als ik mijn ogen dicht doe, weer voor me zie. Hoe fijn het
dan is jouw stem te horen. En hoe pijnlijk het dan is dat ik je stem niet meer
iedere dag hoor, je lijfje niet meer iedere dag voel.

Lieve Daan, gefeliciteerd met je grote vriend Sep, hij mist
jou, iedere dag en wij ook !

Lieve Daan,

Heimwee, dat is wat we hebben. We zijn ziek van heimwee naar jou…..
We houden van je

Lieve Daan,

Het zit er weer op, kerst 2012.

We hielden de gordijnen dicht. Sloten ons af voor de
buitenwereld.

We speelden veel spelletjes, Yahtzee, Kinderen van Katan,
Mens erger je niet en sjoelen. We keken filmpjes en aten allerlei lekkere dingen. We hebben gegourmet, en kerstboomfrietjes gegeten….
’s Avonds sliepen we met z’n allen op matrasjes dicht bij
elkaar in de woonkamer. Gewoon, omdat we elkaar zo nodig hebben, elkaars
aanwezigheid en elkaars warmte moesten voelen. En het was fijn, zo dicht bij elkaar.

We vertelden over hoe jij in je bed lag in de woonkamer. Hoe
je toen ook nog genoot van het gourmetten en we vertelden over je streken, hoe
ondeugend je kon zijn, maar vooral over hoe lief je bent. Hoe je altijd voor
iedereen een lekkere knuffel hebt, en een kus … zo lang we maar van je
frikandel afblijven

Lieve Daan, we hebben ons best weer gedaan om er fijne dagen
van te maken met elkaar en voor elkaar. En bij alles wat we doen hoor jij ook.
Diep in ons hart zit jij verankerd, voor altijd.

Op 29 december hebben we met z’n allen gegeten hier bij ons.
Dat voelde fijn. Gewoon hier thuis, waar jij toch dichter bij bent dan waar dan
ook. Opa en Oma, André, Corine, Ruben, Vera, Freddy en Lisa. Allemaal aan tafel
beetje eten beetje kletsen. Samen zijn.

Dit jaar hebben Merel, Tijs en Sterre voor het eerst echt
zelf genoten van het vuurwerk . Ze kregen ieder een eigen kinderpakketje. Met
knalerwtjes, sterretjes en trektouwtjes. Heerlijk vonden ze het om achter het
huis druk in de weer te zijn met hun “vuurwerk” . Ze voelden zich heel stoer
met hun vuurwerkbrillen op.

Papa en mama hadden natuurlijk weer gezorgd voor
heliumballonnen voor jou. We hebben gegourmet, we speelden weer spelletjes en
Merel en Tijs bleven zo waar wakker tot middernacht. Sterre moest het om half
10 opgeven maar was keurig om kwart voor 12 weer wakker.

Lieve Daan een heel jaar voorbij zonder jou. Hoeveel pijn me
dat doet kan ik niet uitleggen.
Het is een gevoel dat bezit neemt van mijn lijf en mijn
hoofd, pijn, misselijkheid, woede, een oer gevoel zo sterk dat ik het liefst
heel hard wil gillen….. Maar dat doe ik niet. In plaats daarvan knuffel ik je
grote zus, broer en je kleine zusje, ik vertel ze hoeveel ik van ze hou en mijn
hart stroomt over van liefde voor hen en voor jou.

Voor altijd jouw mama……

Lieve Daan

Het is december. Het magische dat deze maand ooit had is er
wel af. Het is nu voor mij vooral een maand van tanden op elkaar een
doorzetten.

Natuurlijk geniet ik intens van de gezichten van Merel, Tijs
en Sterre als Sinterklaas in het land is, de spanning, de verwachting en dan op
pakjes avond de ontlading. De cadeautjes die uitgepakt worden en de kreten vol
ongeloof. Dat blijft bijzonder lieverd maar ik mis jouw opgewonden stem … jouw
enthousiasme en je trotse hoofd.

Was ik vorig jaar nog in shock, in een soort roes, … dit
jaar merk ik hoe ontzettend ik jou mis. Hoe mijn verlangen naar jou alleen maar
groter word en hoe ik kruipend naar de hemel zou willen gaan om jou terug te
halen.

Ik ben zo ontzettend verdrietig lieve schat, ik mis jou zo.
Mijn hart doet er echt pijn van.

Kijkend naar foto’s en filmpjes van toen jij nog fysiek bij
ons was zie ik eens te meer hoe de balans in ons gezin zoek is sinds jij er
niet meer bent. Jij was, jij bent onze verbindende factor. De vredesstichter
die zorgde voor blije gezichten bij Merel, Tijs en Sterre.

Maar ook de boef die ongegeneerd iemand de schuld kon geven
van iets terwijl zo overduidelijk was dat je stond te jokken. Vooral omdat de
persoon die volgens jou heel stout was niet eens aanwezig was op dat moment

Lieverd we denken allemaal aan je, we missen je en we willen
je terug ! Meer dan alles willen we jou gewoon terug…… 

Lieve Daan

Het is weer 4 november.

4 november, de dag met de grote zwarte rand. De dag waarop we hoorden dat jij echt definitief geen kans meer had om beter te worden. De dag waarop we hoorden dat we jou zouden gaan verliezen.

Ik weet nog dat ik dacht “ik neem jullie mee, allemaal, met wat kleren en de rest laten we hier. We vluchten ergens ver weg waar niemand ons kan vinden en dan ga je ook niet dood.
We verstoppen ons, we laten ons niet vinden zelfs niet door de dood, en we leven met z’n allen nog lang en gelukkig…. “

We weten dat het niet zo afliep. We weten dat het allemaal anders ging dat we ons niet konden verstoppen en dat we niet met z’n allen door leven.

De periode tussen je verjaardag en 4 november is raar. Je laatste verjaardag zo beladen en dan het onheilspellende nieuws dat op 4 november volgde. Ik word nog iedere keer misselijk als ik terug denk aan het telefoontje van de oncoloog .. het telefoontje waarin ze me vertelde wat mijn hart al wist maar niet wilde horen.

En nu maken we ons op voor de periode 4 november tot 6 februari. Iedere dag kan ik zo terug halen.. wat we deden, hoe je was, de angst, de band om mijn hart, de knoop in mijn maag maar ook jouw aanwezigheid nog. Jou lach, je ogen, je stem, je haartjes, je knuffels, je kusjes, je verdriet, je pijn, je zijn…..

Lieve Daan, wat zou ik me graag verstoppen, samen met jou, Merel, Tijs, Sterre en papa.

Ga je mee, we verstoppen ons en we laten ons door niemand vinden, dan leven we met z’n allen nog lang en gelukkig…..